Ang Batas sa Mata ng Batang Anak OFW

Bago ako umuwi noong 2010, namasyal muna ako sa kaibigan ko sa Tel-Aviv.  At siyempre, inuman, pulutan, at kuwentuhan. 

Sa aming kuwentuhan ay nabanggit namin ang tungkol sa buhay Pilipinas.  Magmula sa klase ng buhay, trabaho, kurapsyon sa gobyerno, at klase ng batas sa Pilipinas na kung saan medyo tumagal ang mga palitan namin ng mga kuro-kuro kagaya ng disiplina ng mga tao pagdating sa pagpapatupad at pagtupad sa batas.

Habang pinag-uusapan namin ang batas ng Pilipinas, di naiwasan na maikumpara namin sa batas sa Israel at kung papaano ito itinuturo sa eskwelahan, at kung papaano ito sinusunod ng mga mamamayan.

Syempre pagdating sa ugaling Pilipino tungkol sa pagsunod ng mga tao sa batas para sa ikabubuti ng lahat ay puro batikos ang inabot sa amin.  Pero hindi naman lahat ay masama ang sinabi namin. Natutuwa nga kami na pinagkuwentuhan kung papaano nakakalusot ang mga mamamayan sa kanilang katigasan ng ulo, at kawalang hiyaan, na dahil makatao daw ang mga nagpapatupad ng batas ay pikit mata na lamang na pinababayaan na yurakan at ipagwalang bahala ng mga tao ang mga nakasulat na batas pantao.

Pero ng ikumpara namin sa batas ng Israel – kung papaanong ipinapatupad nito ang mga alituntunin na walang pinipili, kahit sino pang mataas na tao sa kanilang gobyerno, ay abot langit ang aming pagsaludo at respeto sa bansa.  Na kahit maliit ay malakas siya at kinatatakutan ng malalaking bansang Muslim. 

Dito naikuwento sa amin ni Pareng Noel ang tungkol sa apat na taong gulang na anak na babae ng kumpare niya.

Isang hapon ng biyernes na kung saan nag-umpisa na ang araw ng Shabat o Sabado sa mga Hudyo ay naganap ang isang pangyayari, kung saan talaga namang nakakabilib ika nga para sa isang batang apat na taong gulang lamang na alam sundin ang batas.  

 Ayon sa kuwento ni pareng Noel, umuwi daw ang mag-anak galing yata isang kasiyahan sa parke o sa isang apartment ng kapwa Pilipino din.  Sila ay nagmamadali sa paglalakad dahil may mga bitbit at kargadang medyo mabigat na kaldero at lamisa na ginamit. Narating nila ang krosing na may mga ilaw pangtrapiko. Sa kabila ng kalsada ay ang kanilang flat.  Tamang-tama na pagdating nila sa krosing ay pumula ang ilaw.

Pero dahil nag-umpisa na ang Shabbat, halos wala ng sasakyan na dumadaan. Kung meron man, ay mga sasakyan na lamang ng mga hindi relihiyoso, o mga palestiniyan, at ibang lahi na may sasakyan.  Dahil bakante ang kalsada at walang sasakyan na dumadaan pagdating nila doon, ang ginawa ng mag-asawa ay dumaan sila kahit nakapula ang ilaw.  Sa pagmamadali, di nila napansin na nagpaiwan pala ang kanilang anak na sumusunod sa kanila sa gilid ng krosing.

Dahil sa kabila lang naman ng krosing ang kanilang apartment ay madali silang nakarating.  Pero medyo hiningal sa pag-akyat sa ikalawang palapag na flat nila.  Pag-upo nila napansin nila na wala pa yong kanilang anak.  Kaya nagtanungan sila kung nasaan ang kanilang anak.

Habang sila ay nasa ganoong situwasyon na nagtatanungan, bumukas ang pintuan at saka biglang bumalibag sa pagsara.  Imbes na matuwa silang mag-asawa dahil dumating ang kanilang anak at wala na silang pagtatalunan, sila ay natulala at natahimik na parang mga bata na pinagsasabihan ng mas matanda sa kanila.

Kasi daw, sabay sa pabalibag na pagsara ng kanilang anak sa pintuan ay galit na galit itong nagsesermon, sabay nakapamaywang ang isang kamay at umaaksyon ang isang kamay, at ang sabi ay, “Lama, lama ima, aba? Lama? Si adom….adom…!”(Bakit, bakit nanay, tatay?  Bakit? Pula, pula…!”) ang sigaw daw sa pautal-utal niyang hebro na salita.   Kahit hindi nakumpleto ng anak nila ang mga sinasabi ay naintindihan nila na siya ay nagalit dahil lumiban sila sa krosing kahit pula ang ilaw.  Ito kasi ay itinuturo sa mga bata sa kanilang pinapasukan na Gan Yeladim o Daycare Center. At dahil alam nilang sila ay mali ay tumahimik na lang sila at nangako na hindi na nila iyon uulitin.

Natawa kaming mga nakikinig, pero alam namin na iyon talaga ang dapat gawin.  Ang sumunod sa batas.  Lalo na sa ating mga magulang dahil tayo ang mga tinutularan ng ating mga anak.